بررسی تأثیر حیات بنگاه های جدیدالورود کوچک و متوسط در تغییرات اشتغال: تجاربی از صنعت نساجی ایران طی دوره 84- 1375

اگرچه شروع فعالیت هر بنگاه جدید، موجبات اشتغال تعدادی از نیروی انسانی را درپی دارد، اما، تنها ایجاد بنگاه بیانگر اشتغال زایی و الزاماً گامی در راستای حل معضل بیکاری نیست. بلکه، دوره ی حیات قابل قبول بنگاه ها عامل اساسی در ایجاد اشتغال اثرگذار توسط آنها محسوب می شود. از این رو، هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش دوره ی حیات بنگاه های جدیدالورود در تغییرات اشتغال ایجاد شده توسط آنها می باشد. به این منظور، بررسی کلیه ی بنگاه های جدیدالورود صنعت نساجی (ده نفرکارکن و بیش تر) طی سال های 84-1375 مدنظر قرارگرفته و به عبارتی تمام بنگاه های جدیدالورود این صنعت به عنوان جامعه ی آماری تحلیل شده است. در این مطالعه برای تعیین دوره ی حیات، از الگوی شکست نسبی، تعیین تغییرات خالص اشتغال بنگاه ها و مقایسه ی آنها استفاده شده و نتایج به دست آمده نیز بیانگر آن است که بنگاه های کوچک و متوسط تنها زمانی می توانند به عنوان ایجادکنندگان اصلی شغل تلقی شوندکه بتوانند در سه سال ابتدایی ورود به بازار به حیات اقتصادی خود ادامه دهند. این یافته بدان معنی است که حمایت از بنگاه های کوچک و متوسط برای تداوم حیات مهم تر از حمایت برای ایجاد اشتغال می باشد